Посакував да бев воз: Писмо кое ја открива тајната на животот

Посакував да бев воз, бидејќи возовите секогаш знаат каде одат. Тие го знаат својот пат и местата на кои треба да застанат. Тие никогаш не застануваат на погрешната станица и не застануваат на станиците кои немаат место за нив. Тие секогаш се погрижуваат станицата да знае дека ќе пристигнат, дека таа е подготвена и дека ги чека.

Возот не ги чека патниците кои задоцниле или оние кои не се сигурни каде одат. Тие примаат само патници кои купиле билет, кои знаат дека треба да се качат токму на тој воз за да стигнат до својата дестинација. Возот нема изговори за збунетите или колебливите патници, нему му е грижа за оние кои се неодлучни.

Возот патува во темнината и не се плаши од пречките на патот. Продолжува да вози во една насока и не се врти наназад. Гледа право и се движи напред и ретко гледа што оставил зад себе. Возот не се грижи за камчињата на шините сѐ додека се движи и не му е грижа дали е ден или ноќ, сѐ додека може да го види патот.

Возот запира на сите станици и учи да се прилагодува по патот. Можеби тоа не е најубавата станица во светот, но таа е дел од патот и возот ги прифаќа сите делови од тој пат – добрите, лошите и грдите. Возот не ја чека совршената станица, тој знае дека постои нешто што може да се научи од секоја станица којашто ќе го направи патот понатаму полесен и помалку страшен.

Возот не се грижи за тежината на товарот кој го носи, тежок или лесен, тој ќе го однесе онаму каде што припаѓа. Наместо да се грижи за товарот, тој ужива во сценаријата кои ги поминува по патот. Бидејќи овие моменти го прават возењето вредно, полесно, позначајно и прават возот да заборави дека е сам. Возовите наоѓаат убавина во изолацијата.

Посакував да бев воз бидејќи возовите ги прават луѓето среќни, ги носат до саканите, го олеснуваат сретнувањето помеѓу оние кои се далеку и им даваат причина на луѓето да очекуваат и да се надеваат на нешто. Посакував да бев воз бидејќи тие не се задржуваат долго на една станица, тие продолжуваат да се движат и покрај тоа колку станицата може да е посебна. Кога е време, возот едноставно заминува. Возовите секогаш знаат кога да заминат. Возовите секогаш заминуваат пред да е предоцна.

Посакував да бев воз, бидејќи кога возовите се судираат, тие стануваат приказна од насловната страница – дури и во нивното уништување, тие сѐ уште го оставаат светот со нешто за што ќе се зборува.

САКАТЕ ДА ГИ ДОБИВАТЕ НАШИТЕ СОДРЖИНИ НА ИМЕЈЛ?