Претходно
Трагите во снегот
Датум: 18 дек 2011
Ги паметиш ли нашите прошетки по ланскиот снег? Насмевките и среќата кои тој ги пробуди во нас? Ветувањата дека ќе си останеме верни еден на друг и во топли прегратки ќе го дочекуваме секое ново зимско утро? А во твојата прегратка јас наоѓав сè, сè што ми беше потребно, топлина, заштита, неизмерна среќа…
Одејќи по снегот ги остававме нашите стапки, како доказ дека сме биле тука, сме оставиле некаков белег, некаква трага, а јас секогаш се лутев што твоето ангелче во снегот беше поголемо и поубаво од моето.
Ги памтиш ли снежните утра кои ги дочекувавме во топлина, се вкусно кафе и насмевки на лицата, а утрата беа толку бели, изгледаа така смирено и невино. А јас, јас бев сигурна дека што и да се случи, смиреноста ќе ја пронајдам со тебе. Колку и да беше бурно попладнето, твојот лик на крајот од денот ми носеше мир. Снегот се стопи, нашите траги во него исчезнаа, останаа само влажните улици, а без тебе тие се некако ладни и мрачни…Но не грижи се, среќата пак ќе најде пат до двајцата нас, само што нема да ја делиме истата.
Сега смирено на мојот прозорец го чекам првиот снег од новата зима, подготвена сум за него. И не се плашам, јас сум храбра девојка, можам и сама да чекорам по снегот, да ги оставам моите траги во него, моите стапки, и оваа година како дете да му се израдувам на снежно-белиот убавец. А новата љубов… ќе се случи, дали ќе ја донесе новиот снег, или пак, пролетното сонце, не е ни важно, важно ќе се случи, а во меѓувреме, со сета моја среќа, со сите мои насмевки и сета моја надеж, ќе уживам во белите утра, зашто се прекрасни!
Mnogu ubavo napisano 🙂
Preubav tekst… Ostanav bez zborovi…
Едноставно и прекрасно. ^^