Претходно
Љубовта, добрата хемија и како тие се разликуваат
Датум: 15 фев 2016
Коментари: 0
Љубовта не е „добра хемија“, ниту пак претставува магнетизам, позитивна сила или позитивна енергија. Хемија, магнетизам, сила и енергија се поими на физичките науки. Животните науки се малку поинакви. Разликата помеѓу љубовта и хемијата е она што ни ја дава една од најголемите мистерии во науката: односите помеѓу неживите предмети и односите помеѓу луѓето. Оваа разлика често се игнорира, не само во секојдневниот живот туку и во професионалната психологија. Психолозите толерираат многу двосмисленост за разликата помеѓу апетитите и физичките својства. Можат да зборуваат за љубовта како неврохемиска интеракција или да ја третираат како физичка сила која ги спојува луѓето во „врски“.
Научниците на животот ја ограничуваат љубовта на повисоките и поинтелигентните организми. Разликата помеѓу хемиските врски и љубовта доаѓа од потеклото на животот како еден вид прототип на љубовта. Да се преживее и да се размножува е нешто што сите организми го прават, уште од самиот почеток на животот, за да го задржат пристапот до она од коешто зависат. Овие елементи имаат клучна и централна улога во дефиницијата на љубовта, која може да се подели на 3 дела:
1. Љубов: Колоквијалното мислење дека сме нецелосни без некого што значи дека ја сакаме таа личност.
2. Зависност: Зависиме од партнерот бидејќи сме дел од партнерството, врската, целината. Ако го изгубиме пристапот до нашата „друга половина“ се чувствуваме нецелосни.
3. Посветеност: Ја распознаваме љубовта по посветеноста, по напорната работа, како и по трудот кои едно живо суштество ги прави и вложува во оние кои му значат.
Исто така, често дебатираме што е вредно за љубовта. Целосноста ја дефинира љубовта, но тоа го прави и зависноста. Ако сме зависни од нешто, правиме поголем напор за да го задржиме пристапот до него. Па, што е тогаш разликата помеѓу љубовта и зависноста? Единствената разлика е во нашето предвидување за тоа дали посветената зависност ќе има добар или лош изглед и краен резултат. Ако има добар изглед, велиме дека е љубов или нешто еднакво позитивно. Ако нема добар изглед, тогаш велиме дека е зависност или нешто еднакво негативно.
Луѓето имаат тенденција да ја заматуваат и разликата помеѓу магијата и последните откритија на науката. Погрешно ја сметаме физичката материја за нешто што се чувствува за да стигнеме до она што е најново и најмагично, дури и ако потекнува од науките – нашиот најнемагичен пристап до разбирањето на работите. Тоа сме го правеле во текот на сите научни револуции во минатото и сè уште го правиме денес со квантната свесност и квантната спиритуалност, како да мислиме дека науката на квантната механика може да нè донесе до магијата, свесноста и духовноста. Но, зошто е тоа така? Зошто гравитираме кон науката и магијата и понекогаш кон комбинацијата од овие две? Од истите причини поради кои гравитираме кон детерминизмот.
Го сакаме детерминизмот кога ни помага, а не го сакаме кога нè повредува. Сметаме дека сме добиле добри вести ако ни е кажано дека успехот ќе ни биде гарантиран, со други зборови кога добрата среќа е детерминирана од судбината. Го сакаме позитивното неочекувано, но не го сакаме негативното неочекувано. Го сакаме детерминизмот и кога може да нè извади од некоја ситуација, на пример кога некој не ни е привлечен и тоа можеме да го покажеме на тој начин што ќе речеме дека нема хемија. Повеќето луѓе не ја разбираат хемијата бидејќи делува паралелно, магично и детерминирачко. Да речеме дека „нема хемија“ значи дека „судбината не сака да бидеме заедно“, исто како што „имаме хемија“ значи дека „судбината сака да бидеме заедно“. Судбината е наш пријател сѐ до оној момент кога избираме дали да ја прифатиме и сакаме.
