Претходно
Вистинска љубовна приказна од Титаник која е многу поромантична од онаа на Џек и Роуз
Секој кој го гледал филмот „Титаник“ сигурно се сеќава на бабата и дедото кои лежат на креветот во нивната кабина додека надоаѓа ледената вода, мирно чекајќи го крајот во прегратка. Призорот од легендарниот филм ги допре и најстудените срца, но малкумина знаат дека не станува збор за уметничка слобода, туку за неверојатна вистинска приказна за луѓето кои одбиле да се спасат и решиле смртта да ја дочекаат онака како што и живееле – заедно.
Исидор и Ида Штраус биле вистинска двојка од соништата. И покрај тоа што нивниот брак бил договорен од страна на семејството, љубовта помеѓу американскиот бизнисмен со германско потекло, еден од основачите на трговскиот ланец „Мејси“ и добро воспитаната девојка чија фамилија неодамна стигнала во САД од Европа, набргу процветала и станала искрена и длабока.
Во 1871 година, Исидор и Розали – Ида, се венчале. Во наредните 15 години нивниот брак бил крунисан со дури 7 деца. Пријателите и фамилијата ги сметале Исидор и Ида за сродни души и сопружници кои биле неверојатно приврзани еден за друг. Исидор поради својата работа често патувал, но секогаш разменувал по неколку писма дневно со неговата сопруга.
Кога децата пораснале, Ида и Исидор повеќе немале причина зошто да не бидат заедно, па Ида почнала често да патува со сопругот. Тоа се случило и таа фатална зима 1911/1912 година.
„Каде одиш ти, одам и јас“, велела Ида.
Парот зимата ја поминал во Европа, најмногу во Франција. Било предвидено дома да се вратат порано, но штрајкот на произведувачите на масло во Англија ги одложил нивните планови. На Исидор му било кажано дека додека трае штрајкот, кон Америка сигурно ќе исплови само еден брод – неверојатниот брод кој не може да потоне, Титаник.
И така Исидор и Ида тргнале за Америка на 14-ти април 1912 година кога Титаник удрил во ледената санта и почнал да тоне. Парот бил забележан како стигнал до чамецот за спасување со број 8 во придружба на слугинката на госпоѓата Штраус, Елен Бирд. Бидејќи станувало збор за госпоѓа и господин во поодминати години, офицерот задолжен за евакуација им понудил место во чамецот, но Исидор одбил да се спаси сè додека на Титаник имало жени и деца. По тоа, ниту Ида не сакала да влезе во чамецот.
„Живеевме заедно многу години. Не сакам да се одвојам од својот сопруг. Како што сме живееле, така и ќе умреме – заедно.“, рекла Ида, а на ова биле сведоци и многу други кои веќе биле во чамецот.
Иако сопругот ја молел да се спаси, Ида не го променила своето мислење. На нејзината слугинка ѝ ја дала бундата и ѝ рекла дека нејзе нема да ѝ биде потребна. Откако ја сместила во чамецот, таа се повлекла заедно со сопругот. Последен пат биле видени како седат на палубата и се држат за рака додека околу нив сè се рушело и исчезнувало во ледените води на Атлантскиот океан.
Кога преживеаните патници стигнале во Њујорк со бродот „Карпатија“, многумина, вклучувајќи ја и слугинката Елен, ја раскажале приказната за Исидор и Ида Штраус на новинарите, нарекувајќи ја најневеројатниот пример за љубов и приврзаност. Таа со молскавична брзина се проширила низ целиот свет. Рабините во текот на службите во синагогите им ја прераскажувале на верниците, весниците пишувале за неа, посветена им е дури и песната „Катастрофата на Титаник“ која била многу популарна помеѓу американските Евреи.
Телото на Исидор било пронајдено и идентификувано, но телото на Ида засекогаш останало некаде во длабочините на океанот. Сепак, на гробот на Штраус во Бронкс нивната љубов е засекогаш овековечена со еден едноставен цитат од „Песна над Песните“:
„Водата не може да ја згасне љубовта – ниту пак да ја удави.“
Постои и снимена сцена инспирирана од последните моменти на Исидор и Ида за „Титаник“ која за жал не успеала да добие свое место во крајната верзија на филмот, но можете да ја погледнете во следново видео…
