Претходно
Сите имаме товар, само треба да најдеме некој со кој ќе ја поделиме тежината
Сите ние сме по малку скршени. Сите доаѓаме со торби и торби полни стари рани и горчини, несигурности и предавства. Сепак, ги достигнуваме возрасните години повеќе или помалку цели и кога ќе пронајдеме некој кој ќе погледне преку дневните катастрофи кои ги носиме на себе како надежен оклоп и ќе ја види убавината на нашето срце кое има моќ да преживее, тогаш сме на правилниот пат.
Постои константна слика во општеството, инсистирање дека среќата е единственото прифатливо лице кое можете да го покажете, бидејќи сѐ што е помалку стои како потсетник за реалноста на животот. Доаѓаме со полна брзина во ова лудо постоење, и ако сме среќни, малку живееме пред да излеземе од него. Тоа може да звучи непријатно кога не сме помирени со нашите несовршености и нашата нетрајност.
Да покажеме ранливост е страшно, бидејќи тогаш сме најчовечни. Таа е емоционална Медуза, чии змии на несигурноста ги претвораат сите други во камен. Се разбира, тие бегаат во моментот кога ќе можат повторно да се движат. Чекајте ги оние кои стигнале до онаа точка каде што сте стигнале вие, оние кои ќе замавнат со белото знаме и ќе се предадат на својот тврдоглав морал исто како што и вие сте го сториле тоа. Не го трошете времето на оние кои инсистираат да ги кријат своите скршени делови зад грб.
За да можат нашите рани да се излечат, треба да ги донесеме каде што е светло, да ги испитаме, да им дадеме прва помош со внимателна, стабилна и нежна рака. Треба да ги избегнуваме оние кои ги отстрануваат нашите фластери и ја изложуваат нашата болка, држејќи ја свежа. Наместо тоа, треба да бараме некој кој ги има сите свои торби отворени на масата, кои зафаќаат толку многу место што никој друг не може да седне. Но, има доволно место за да се распакуваат емоционалните торби и да се сподели нивната тежина со уште една личност, и тоа е најголемиот чин на љубов кој постои.
