Претходно
Истражување: Луѓето можат да умрат ако изгубат волја за живеење
Постои медицински документиран, но малку разбран феномен каде што личноста која изгубила желба за живот навистина умира, без никаква друга причина. Состојбата прв пат бил опишана кај американските војници и војниците од Јужна Кореја кои биле воени затвореници за време на Корејската војна. Подоцна, истата состојба била забележана и кај воените затвореници од Виетнамската војна, луѓе што преживеале бродолом и наводно често се појавувала и во нацистичките концентрациони логори.
Познато за овој феномен е дека се појавува за време на психолошки трауматична ситуација која наводно е неизбежна. Личноста што страда одговара на овие безнадежни услови со екстремна апатија и се повлекува од животот околу неа.
Но, претходните набљудувања покажале дека смртта од овој феномен не е неизбежна. Луѓето закрепнале од состојби идентични на овие откако некој или нешто ги убедило да се вратат во реалноста.
По разгледување многу историски и модерни извештаи, истражувачот доктор Џон Лич од Универзитетот во Портсмаут заклучил дека овој феномен веројатно постои од многу порано отколку што се мислело. Некои случаи датираат уште од 1600-тите, а помодерните извештаи за смртта на постари лица и пациенти во болница ги набројуваат истите особини.
Обидувајќи се подобро да го разбере овој феномен, Џон дефинирал 5 фази низ кои минуваат луѓето во оваа состојба.
„Психогената смрт е реална. Не е самоубиство, не е поврзана со депресија, но самото откажување од животот и умирање по неколку денови е многу реална состојба, често поврзана со тешка траума“, изјавил Џон.
Наводно, луѓето во оваа состојба ја гледаат смртта како најдобар механизам за справување за неподносливиот стрес од нивната ситуација.
Првата фаза, социјалното повлекување, е честа кај луѓето кои страдаат од тешка траума, но во случајот на овој феномен може да се претвори во втората фаза – апатија. Џон го опишал овој вид апатија како меланхолија поразлична од гневот, тагата или фрустрацијата. Во оваа фаза личноста најверојатно ќе престане да ја одржува и личната хигиена. Во третата фаза, абулија, апатијата се засилува сè додека личноста не изгуби интерес и за секојдневни обврски, како јадење, па дури и зборување.
„Интересно е што во оваа фаза изгледа како да постои празен ум. Луѓето кои биле во оваа фаза и закрепнале ја опишуваат како состојба во која немале никакви мисли. Во оваа фаза личноста изгубила секаква мотивација.“
Четвртата фаза, психичка акинезија, е карактеризирана со губење на одговорот на каков било физички стимул, дури и силна болка. На крај, доколку не се преземе ништо, личноста продолжува кон петтата фаза – смрт.
„Во последната фаза личноста може дури и да лежи во своите секрети и ништо, ни предупредување, ни тепање, ни молење не може да ја натера да посака да живее.“
Џон верува дека промената во неколку поврзани делови од мозокот е можеби одговорна за патологијата на овој феномен. Овие делови од мозокот се вклучени во мотивацијата и желбата за постигнување цели, а недостатокот од допамин во овие региони може да предизвика лично апатично однесување.
Дали знаете кои психолошки накршувања најчесто се погрешно дијагностицирани?
