Претходно
Чекај ме и сигурно ќе дојдам: Најубавата љубовна песна некогаш напишана
Константин Симонов бил голем руски писател, поет и патриот кој судбината често го носела на бојното поле. Тој бил безнадежно заљубен во Валентина Серова, во тој период најубавата и најпопуларната актерка. Најпрво била во брак, но бидејќи нејзиниот сопруг, генерал, кого многу го љубела починал, таа долго патела по него. Сакајќи да продолжи натаму, се впуштала во бројни афери, но никако не успеала да најде љубов како претходната. И тогаш, во 1940-та година, го запознала Симонов, кој со години мечтаел за неа.
Тие започнале врска која ги остварила сите негови соништа, но во една од најголемите воени битки тој сфатил дека нема да се врати дома жив. Единственото нешто што го терало да продолжи понатаму била фотографијата и мислите за неговата прекрасна Валентина, која нетрпеливо го чекала неговото враќање дома. Токму затоа и решил да ѝ напише песна, опишувајќи ја неговата љубов, за кога ќе го нема веќе. Песната, која требало да пристигне до Валентина по неговата смрт, го нашла своето место во неговиот џеб, мирно очекувајќи го судниот ден. Но, тогаш се случило чудо и единицата во која се наоѓал Симонов некако успеала да ги избегне непријателските сили и тој се вратил дома, жив и здрав, со песната во неговиот џеб.
Симонов и Валентина се венчале во 1943 година, а песната која ја надживеала смртта и на овој пар му донела среќен крај го обиколила целиот свет. Прочитајте ја во продолжение…
Чекај
Чекај ме, и јас сигурно ќе дојдам
само чекај ме долго.
Чекај и кога жолтите дождови
ја исполнуваат ноќта со тага.
Чекај и кога жештината ќе почне да пече,
и кога снежната бура ќе ја избрише,
чекај и кога никој друг
нема да чека веќе.
Чекај ме и кога писмата ќе престанат
да стигнуваат од далеку,
Чекај и кога чекањето ќе му досади
секому кој чека.
Чекај ме, и јас сигурно ќе дојдам.
Не слушај кога ти кажуваат
дека е време да заборавиш бидејќи надежта те лаже.
Нека поверуваат и синот и мајката
дека веќе не постојам,
нека се уморат од чекање
и сите мои пријатели,
и горко вино за мојата душа
нека пијат крај огништата.
Чекај. И немој да седиш со нив,
и немој да пиеш ништо.
Чекај ме, и јас сигурно ќе дојдам,
ни целата смрт нема да може да ме убие.
Нека кажат оние што не ме чекале:
Тие имале среќа!
Кој чека не знае, тој нема ни да сфати
ниту друг ќе знае
дека ти самата ме спаси
со твоето долго чекање.
Само ние двајца знаеме како
ќе го преживееме проклетиот оган
бидејќи ти знаеше да чекаш
како никој друг на светот.
https://www.youtube.com/watch?v=vQPVXFwEDIU
Ova e plagijat.
Avtor ne e Monika, ova e samo nejzinprevod od stara pesna
Јулијана, Моника е автор на целиот текст. Преводот на песната е пренесен во склоп на текстот каде што е и наведено кој ја има напишано.
A koga Monika ja napisala ovaa pesna ako smeam da prasam, zatoa sto Rade Sebezija ja recitira pred povekje od 30 godini na sprski, zatoa i toj link od youtube vi go prativ.
Здраво Јулијана, јас сум авторката на овој текст. Не знам како сте сфатиле дека јас сум ја напишала песната, но претпоставувам дека забуната настанала бидејќи сте го пропуштиле воведот. Над самата песна има детално објаснување за личноста која ја напишала, па прочитајте и сѐ ќе ви стане јасно…
Здраво Моника,
Во ред е тогаш.
Од репликата на кафе пауза дека целиот текст е ваш, сфатив дека и текстот на песната е ваше авторство.
Простете ми, мало недоразбирање.