Претходно
Поезија: Тишина…
Автор: Елена Миленкоска
Сè е празно,
собата пуста,
креветот сè уште топол,
крвта и ладна и врела,
срцето и стои и чука,
телото и мртво и живо.
Нема љубов,
нема омраза,
само празнина.
Тишина…
Тишина горка,
тишина болна,
тишина мачна.
Бездна… напуштена душа.
Утрото не е повеќе среќно,
светлината не е светла,
човекот не е повеќе човек.
Бладам јас – бладаш ти,
страдаме двајцата.
prekrasno napisano . . . . . . bravo za avtorkata. . . pozzz.
многу добро
Prekrasno …