Ќе ја оставам типичната колумна за наредните наши средби. За нашите следни кафе паузи... Оваа Нова година, оваа нова 2011, ќе ја напишам вака... Кратко, но со полна искреност...
Уметноста е секаде околу нас. Треба да ја цениме и почитуваме. За нас младите уметници и покрај сè, не постои место за грижа, ако некој не сака да дојде и да го испочитува вашето дело, вие однесете го кај него.
Ставете ја вашата омилена песна да ви ѕвони како аларм, така ако наутро немате огромна желба да ја напуштите вашата топла постела, нема да ви биде толку тешко да го поздравите денот... Сварете го вашето омилено кафе...
Високо Ц не е тонот на мојот глас. Високо Ц е високо во сантиметри, или како што милуваат моите пријатели често да кажат, повисока сум од повеќето луѓе во мојот живот.
Што ако до наполнети 10 добиете и велосипед и тротинет? Ќе го фрлите едниот? А што ако до 25 години станете пилот? Што ако додека наполните 30, добиете 3-4 дечиња или не добиете ниту едно?
„Ќе ви ја понудат и/или исплатат најниската можна плата." Тажно, но вистинито. Доколку протестирате, веројатно ќе ве информираат дека постојат многу други луѓе кои чекаат да го земат вашето место...
Секој круг се разликува, иако се повторува. Ако првиот бил одличен, вториот може да биде екстремно лош. Вашиот е добар, кругот на вашиот пријател може да биде подобар. Ама затоа е круг...
Доколку при разговор, соговорникот започне да погледнува лево-десно, притоа без да се задржува долго на објектите околу него, ниту пак на вас, значи дека го губи или веќе го изгубил интересот...
