8-ца, 10-ка, 18-ка, 20-ка... Црни, црвени, кафени, сиви, бели, виолетови... Отворени, затворени, зимски и летни. Штикли. За некого само обувки, за некого неподносливи. За мене незаменливи.
Талкам, мечтаејќи по Тебе. Не, не се уморив да се уништувам себе. И, не знам која есен е по ред, одамна јас престанав да ги бројам годините. Ти си запишан во моето срце, и твоето место не е во спомените!
Разменети насмевки, дискретни допири, невин флерт помеѓу двајца во толпата... Две енергии, две посакувања, две страсти... Филмот започна да се снима, а сценариото допрва ќе се пишува.
Чекајќи те, моето срце вришти од возбуда. Моето срце, малечко, но со многу љубов во него, сака само да допре до твоето. Пеперутки низ стомакот, волшепство, бајка, ноќ, која штотуку започнува. Твојот лик, моја храна...
Зошто бегаш, зарем не сфаќаш? Гледаш, но не забележуваш. Јас стојам пред тебе, а ти ме бараш.
Ме гледаш и се уште ме бараш, а не веруваш дека постојам.
Но кој си ти? Не знам. Сега дури навистина не знам. И порано не знаев, но сега е поинаку. Мислев дека сме слични, да можеби и сме, но за жал сличностите се одбиваат. Секое чудо за три дена, секој среќен момент за неколку мигови...
Јас не заминав, зашто знам дека ќе се вратиш, зашто одиш бесцелно, бегаш од себе.
Но патот по кој одиш е круг, пак ќе ме сретнеш. Тогаш запри, застани, погледни...
