„Готвиме, жалејќи се на изгубеното време, а можеме да вложиме љубов во храната.“ Јас би рекла, живееме жалејќи се за она што го немаме, наместо да ја вложиме сета страст во животот.
Иако ја имаме способноста да искажуваме емоции и мислења, вистината е дека колку повеќе зборуваме толку помалку сме во можност вистински да комуницираме.
Колку од вас биле на „бајачка“, или што би рекла сестра ми, на пагански психијатар, или макар познавате некој кој бил однесен од страна на мајка му или баба му?
Можеби вистинската грешка ни е што не знаеме да ја потцртаме таа линија, да ја видиме разликата меѓу совршениот кој го креираме како илузија во нашите глави, и реалниот, оној кој е тука, кој би сторил сè за нас, кој вистински постои...
